Η Μεταπολίτευση -αναφερόμαστε κυρίως στην περίοδο από την «Αλλαγή» και μετά- δεν απετέλεσε μόνο ένα πολιτικό μοντέλο, αλλά και ένα οικονομικό.
Ένα οικονομικό μοντέλο σε μεγάλο βαθμό βασισμένο στην φοροδιαφυγή, στην κρατική (διάβαζε: κομματική) σπατάλη και τη διαφθορά, στην αδιαφάνεια, στην μαύρη οικονομία, στην απαξίωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, στην αγοραπωλησία αέρος.
Ένα οικονομικό μοντέλο που αποθαρρύνει -ή τουλάχιστον δεν επιβραβεύει- την εργατικότητα, την συνέπεια, την διαφάνεια, την αξιοκρατία (η οποία εμμέσως τυγχάνει και οικονομικό μέγεθος, αφού συναρτάται με την παραγωγικότητα), ενώ ενθαρρύνει δυναμικά τα αντίθετά τους. Υπενθυμίζουμε το συμβολικό βάρος-έναυσμα: εκ πρωθυπουργικών, ανδρεϊκών χειλέων η φράση «Είπαμε, να κάνει κανείς ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια».
Η κατάσταση αυτή δημιούργησε κατά βάσιν δύο «τάξεις», όπως έχει εύστοχα αναλυθεί:
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που κυβέρνησαν αυτήν την χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης προώθησαν με θρησκευτική ευλάβεια και από κάθε κυβέρνηση αυτό το οικονομικό μοντέλο, φροντίζοντας γιά την αναπαραγωγή του: «το καθεστώς αναπαράγεται και τρέφεται από τους ‘κερδισμένους της μεταπολίτευσης’: τα ‘λεφτά’ του τού τα παρέχει η φοροκλοπή και η μαφιοκρατία, τα ‘στρατά’ του η αργομισθία και η διαφθορά».
Σήμερα, ο διαχωρισμός δεν είναι ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς»∙ δεν είναι ανάμεσα στον «λαό» και στην «ελίτ»∙ δεν είναι ανάμεσα σε «προδότες» και «πατριώτες»∙ δεν είναι ανάμεσα στούς «εργάτες» και το «κεφάλαιο».
Ο διαχωρισμός είναι ανάμεσα στους «κερδισμένους» και στους «χαμένους» της περιόδου της οποίας η αυλαία πέφτει με βία πάνω στα κεφάλια μας, οι οποίοι πραγματικά δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα στην τρέχουσα κατάσταση ή στίς ενδεχόμενες μετεξελίξεις της.
Οι δύο αυτές «τάξεις» δεν επιδιώκουν τις ίδιες αλλαγές, δεν πιέζουν πολιτικά για τις ίδιες αλλαγές, δεν τους συμφέρουν οι ίδιες αλλαγές. Σ’ αυτόν τον διαχωρισμό εντοπίζεται η διάσταση συμφερόντων που χωρίζει την κοινωνία σε «τάξεις». Το τί είναι «αυτονόητο», καθώς και η «επανάσταση τού αυτονόητου» έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο για τους μεν και για τους δε.
Το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι μια «Νέα Μεταπολίτευση» που θα ακυρώσει αυτήν την μεταπολιτευτική διάταξη, εγκαθιδρύοντας μια πραγματικά νέα περίοδο στά πράγματα της χώρας.
Αντί όμως να συμβαίνει αυτό… συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα!
Αντί να δίνεται η χαριστική βολή στην μεταπολιτευτική διάταξη, επιχειρείται με τα νέα μέτρα η μέχρι τελικής πτώσεως επιβίωσή της. Με τα οριζόντια μέτρα επί οριζοντίων μέτρων η διαρκής μεταπολιτευτική επιβράβευση και προνομιακή κατάσταση των «κερδισμένων» δεν θίγεται, ακόμα κι αν περικόπτονται οι αποδοχές τους, ενώ οι «χαμένοι» τιμωρούνται βάναυσα ακριβώς για το γεγονός ότι ήσαν νομιμόφρονες και φορολογικά διαφανείς.
Όσοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν καλούνται να πληρώσουν ιλιγγιώδη, δυσθεώρητα, εξαντλητικά χαράτσια, ενώ όσοι λαμβάνουν αδήλωτα εισοδήματα συνεχίζουν να τα λαμβάνουν χωρίς να φορολογούνται επ’ αυτών αλλά μόνον επί των υπολοίπων (κάτι που δεν υποκαθίσταται από τα «τεκμήρια»). Μην ξεχνάμε, όσοι έχουν ακίνητα δεν σημαίνει ότι τα απέκτησαν από παράνομη δραστηριότητα, ούτε έχει νόημα να απωλέσουν την δυνατότητα να τα συντηρήσουν.
Σωτήρης Μητραλέξης
Ένα οικονομικό μοντέλο σε μεγάλο βαθμό βασισμένο στην φοροδιαφυγή, στην κρατική (διάβαζε: κομματική) σπατάλη και τη διαφθορά, στην αδιαφάνεια, στην μαύρη οικονομία, στην απαξίωση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, στην αγοραπωλησία αέρος.
Ένα οικονομικό μοντέλο που αποθαρρύνει -ή τουλάχιστον δεν επιβραβεύει- την εργατικότητα, την συνέπεια, την διαφάνεια, την αξιοκρατία (η οποία εμμέσως τυγχάνει και οικονομικό μέγεθος, αφού συναρτάται με την παραγωγικότητα), ενώ ενθαρρύνει δυναμικά τα αντίθετά τους. Υπενθυμίζουμε το συμβολικό βάρος-έναυσμα: εκ πρωθυπουργικών, ανδρεϊκών χειλέων η φράση «Είπαμε, να κάνει κανείς ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια».
Η κατάσταση αυτή δημιούργησε κατά βάσιν δύο «τάξεις», όπως έχει εύστοχα αναλυθεί:
- Τους «κερδισμένους της μεταπολίτευσης», το εισόδημα ή μέρος των εισοδημάτων των οποίων προέρχεται από την (εισ)φοροδιαφυγή/φοροκλοπή, τη μαύρη οικονομία, τη λαθρεμπορία και το έγκλημα, την διαφθορά και την διαπλοκή, τον παντοειδή κομματικό βιοπορισμό και last but not least την αργομισθία (υπενθυμίζουμε ότι όσοι δημόσιοι υπάλληλοι επιδίδονται στην αργομισθία καρπώνονται υπεραξία, δεν την παράγουν!).
- Τους «χαμένους της μεταπολίτευσης», ο βιοπορισμός των οποίων προέρχεται είτε από μισθωτή εργασία είτε από «καθαρή» επιχειρηματική δραστηριότητα.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ που κυβέρνησαν αυτήν την χώρα καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης προώθησαν με θρησκευτική ευλάβεια και από κάθε κυβέρνηση αυτό το οικονομικό μοντέλο, φροντίζοντας γιά την αναπαραγωγή του: «το καθεστώς αναπαράγεται και τρέφεται από τους ‘κερδισμένους της μεταπολίτευσης’: τα ‘λεφτά’ του τού τα παρέχει η φοροκλοπή και η μαφιοκρατία, τα ‘στρατά’ του η αργομισθία και η διαφθορά».
Σήμερα, ο διαχωρισμός δεν είναι ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς»∙ δεν είναι ανάμεσα στον «λαό» και στην «ελίτ»∙ δεν είναι ανάμεσα σε «προδότες» και «πατριώτες»∙ δεν είναι ανάμεσα στούς «εργάτες» και το «κεφάλαιο».
Ο διαχωρισμός είναι ανάμεσα στους «κερδισμένους» και στους «χαμένους» της περιόδου της οποίας η αυλαία πέφτει με βία πάνω στα κεφάλια μας, οι οποίοι πραγματικά δεν έχουν τα ίδια συμφέροντα στην τρέχουσα κατάσταση ή στίς ενδεχόμενες μετεξελίξεις της.
Οι δύο αυτές «τάξεις» δεν επιδιώκουν τις ίδιες αλλαγές, δεν πιέζουν πολιτικά για τις ίδιες αλλαγές, δεν τους συμφέρουν οι ίδιες αλλαγές. Σ’ αυτόν τον διαχωρισμό εντοπίζεται η διάσταση συμφερόντων που χωρίζει την κοινωνία σε «τάξεις». Το τί είναι «αυτονόητο», καθώς και η «επανάσταση τού αυτονόητου» έχουν τελείως διαφορετικό περιεχόμενο για τους μεν και για τους δε.
Το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι μια «Νέα Μεταπολίτευση» που θα ακυρώσει αυτήν την μεταπολιτευτική διάταξη, εγκαθιδρύοντας μια πραγματικά νέα περίοδο στά πράγματα της χώρας.
Αντί όμως να συμβαίνει αυτό… συμβαίνουν τα ακριβώς αντίθετα!
Αντί να δίνεται η χαριστική βολή στην μεταπολιτευτική διάταξη, επιχειρείται με τα νέα μέτρα η μέχρι τελικής πτώσεως επιβίωσή της. Με τα οριζόντια μέτρα επί οριζοντίων μέτρων η διαρκής μεταπολιτευτική επιβράβευση και προνομιακή κατάσταση των «κερδισμένων» δεν θίγεται, ακόμα κι αν περικόπτονται οι αποδοχές τους, ενώ οι «χαμένοι» τιμωρούνται βάναυσα ακριβώς για το γεγονός ότι ήσαν νομιμόφρονες και φορολογικά διαφανείς.
Όσοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν καλούνται να πληρώσουν ιλιγγιώδη, δυσθεώρητα, εξαντλητικά χαράτσια, ενώ όσοι λαμβάνουν αδήλωτα εισοδήματα συνεχίζουν να τα λαμβάνουν χωρίς να φορολογούνται επ’ αυτών αλλά μόνον επί των υπολοίπων (κάτι που δεν υποκαθίσταται από τα «τεκμήρια»). Μην ξεχνάμε, όσοι έχουν ακίνητα δεν σημαίνει ότι τα απέκτησαν από παράνομη δραστηριότητα, ούτε έχει νόημα να απωλέσουν την δυνατότητα να τα συντηρήσουν.
Σωτήρης Μητραλέξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου