Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις



Tου Βασϊλη Zήρα

Βασικός κανόνας οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης είναι ότι κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Το τι ακριβώς δίνεις και τι ακριβώς παίρνεις καθορίζεται πρωτίστως από τη διαπραγματευτική σου θέση, την ισχύ που έχεις τη δεδομένη στιγμή. Αυτά είναι αυτονόητα για όλο τον κόσμο εκτός ίσως από το πολιτικό σύστημα της χώρας, που θεωρεί προφανώς ότι έχει μοναδικές διαπραγματευτικές δεξιότητες. Ετσι, η κυβέρνηση διαρρέει ότι ο πρωθυπουργός είναι έτοιμος ακόμη και να θέσει βέτο στη σύνοδο κορυφής εάν δεν υπάρξει συνολική λύση. Το τι ακριβώς εννοεί ο κ. Παπανδρέου με τον όρο συνολική λύση δεν προσδιορίζεται –ευτυχώς– με σαφήνεια. Για παράδειγμα, είναι για την Ελλάδα απαραίτητο συστατικό μιας συνολικής λύσης η επαναγορά χρέους από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας; Ο κ. Παπανδρέου θα ασκήσει βέτο στην περίπτωση που η κ. Μέρκελ επιμένει να την απορρίπτει; Και έστω ότι επειδή οι Γερμανοί φοβήθηκαν το βέτο ή τον κ. Παναγιώτη Λαφαζάνη, θα μας δώσουν όλα όσα ζητούμε. Εμείς τι θα δώσουμε ως αντάλλαγμα; Πιθανόν τίποτα γιατί μπορούμε να αξιοποιήσουμε, στο πλαίσιο της συναίνεσης και της εθνικής προσπάθειας, τον κ. Αντώνη Σαμαρά που θα διεκδικήσει και επιμήκυνση και μείωση του επιτοκίου και επαναγορά χρέους και ευρωομόλογα (μάλιστα δύο ειδών, άλλα για τη χρηματοδότηση επενδύσεων και άλλα για την εξυπηρέτηση του χρέους) και, επιπλέον, αλλαγή των όρων του Μνημονίου.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, ένα χρόνο μετά την προσφυγή στη βοήθεια της τρόικας, το πολιτικό προσωπικό επιμένει να μη λέει την αλήθεια. Αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις για την έξοδο από την κρίση. Oτι με κάποιο μαγικό τρόπο θα απαλλαγούμε εμείς από την υποχρέωση μείωσης του δημοσίου χρέους της χώρας μας και θα την αναλάβει η Ευρωζώνη.
Οτι με τον ίδιο μαγικό τρόπο θα επιστρέψουμε στο χθες, στην ανάπτυξη με δανεικά, στη διαπλεκόμενη επιχειρηματικότητα, στον αυθάδη νεοπλουτισμό, στον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, στη χρεοκοπημένη οικονομία της αρπαχτής. Αυτό το πολιτικό προσωπικό υπόσχεται επιστροφή στο χθες, επειδή φοβάται να εξηγήσει τι, γιατί και με ποιο τρόπο χρειάζεται να κάνουμε σήμερα. Επειδή, κυρίως, αδυνατεί να οραματισθεί το αύριο.
Είναι προφανές ότι ακόμη κι αν η Ευρωζώνη συμφωνήσει να ικανοποιήσει όλα τα αιτήματα της Ελλάδας είτε γιατί θα φοβηθεί δήθεν το βέτο της κυβέρνησης είτε γιατί θα πεισθεί τάχα από την «επιθετική» διεκδίκηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα απομένουν πολλά να κάνουμε εμείς οι ίδιοι για να μειώσουμε το χρέος και να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Κι αυτά θα είναι και πάλι τα περισσότερα και τα πιο επώδυνα. Για να είναι, λοιπόν, πιο αξιόπιστοι, οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς, ας συμπληρώσουν στα όσα θέλει η Ελλάδα από την επικείμενη σύνοδο κορυφής αυτά που προτίθεται να κάνει η ίδια η χώρα.